door Gerk Kazemier (4 januari 2019)
Koffiedrinker in oranje hesje
Er lag sneeuw, toen ik zondagochtend over de Wallen naar de Oude Kerk liep.
Een mooi, romantisch, kerstplaatje, dacht ik.
Als doorgewinterde bezoeker van de Oude Kerk maakte ik me geen zorgen om de kou, die we straks ongetwijfeld tijdens de dienst zouden ondervinden.
Oude Kerk bezoekers zijn wel wat gewend, qua koude trotseren.
De warme woorden en de warme muziek tijdens de dienst doen je die kou al snel vergeten.
Toch is het lekker, om na afloop van de dienst een warme kop koffie te drinken en een praatje met deze en gene te maken.
Eén van de koffiedrinkers vanmorgen valt op: hij draagt een oranje hesje.
Het is Michel, die namens Stichting “De Regenboog” ons een stadstour over de Wallen zal geven en daarbij zal laten zien hoe de buurt er uitziet, gezien door de ogen van een dakloze verslaafde.
Buiten is de sneeuw al weer verdwenen en we staan in een kringetje om Michel heen, die zijn verhaal begint. Een buurvrouw laat weten dat ze geen tourgidsen voor haar raam wenst. Michel schrikt van deze reactie: “Wat doen we verkeerd?” “We zijn toch niemand tot last?”
Opgegroeid in Zuid ging het -mede door de omstandigheden thuis en borderline- niet goed.
Het begon met blowen, daarna volgden zwaardere drugs. Op zijn 17e ging hij het huis uit en belandde op straat.
Jarenlang overleven op dubbelvla
Michel vertelt over de dagelijkse harde strijd om aan geld te komen, om drugs van te kunnen kopen. Of om een slaapplek te vinden.
Op je hoede te moeten zijn dat ‘s nachts je kleding of je spullen niet worden gestolen. In de nacht sterft, naast je op zijn slaapplek, een mede verslaafde aan een overdosis. Over het wantrouwen en geweld onderling, maar ook tegen onschuldige slachtoffers.
Hoe koud het is, als je op een bootje slaapt, of in een kartonnen doos met kranten.
Jarenlang overleven op het eten van dubbel vla. Honderden guldens per dag nodig hebben om je verslaving van te kunnen financieren. Dat geld verdien je niet op een eerlijke manier.
Onze ingeleverde jassen
We zien het halletje van het gebouw van “De Regenboog”, waar dakloze verslaafden spuiten kunnen omruilen, kunnen douchen en schone kleren kunnen krijgen en ook kunnen gebruiken. Hier ook krijgen onze ingeleverde jassen een zeer dankbaar tweede leven. Verderop zien we de foto’s van de straten vroeger, met alleen maar dichtgespijkerde ramen. Hij wijst de plekken waar je aan heroïne kon komen. Ome Frits op de Zeedijk betaalde je 2 gulden voor een pakje gestolen sigaretten. De politie nam drug niet in beslag, immers een verslaafde probeert onmiddellijk opnieuw aan drugs te komen, dus dan ontstaat alleen maar meer criminaliteit. Volgens Michel is het nu beter geregeld, er is nu meer en betere hulp en begeleiding.
”We hebben een huis voor je!”
Michel belandde in de tien jaar op straat zo’n 80 maal op bureau Warmoesstraat en zat drie en een half jaar in de gevangenis.De laatste keer dat hij uit de gevangenis kwam realiseerde hij zich dat hij hulp moest zoeken. En toen kwam daar als door een wonder die brief: “We hebben een huis voor je!”
Dat werd het begin van een nieuw leven: niet meer op straat leven, geen drugs meer.
“Er moet ergens daarboven toch iemand zijn, die je helpt” volgens Michel.
Schaamte en dankbaarheid
Michel schaamt zich voor zijn vorige leven, maar is tegelijk trots dat hij nu op een eerlijke manier zijn leven vorm kan geven. Dankbaar voor de hulp en begeleiding die hij krijgt. Hij is ons ook dankbaar: met onze bijdrage aan zijn tour kunnen enkele honderden (ex) lotgenoten weer een maaltijd krijgen. We nemen afscheid in Pand 13. Michel krijgt -zeer welverdiend- de bloemen die tijdens de dienst in de kerk stonden. Wij gaan terug naar onze huizen, waar de verwarming het behaaglijk warm maakt.
Ook Michel, in zijn oranje hesje, kan nu gelukkig terug naar zijn eigen huis.
Heel veel anderen kunnen dit nog niet. Zij moeten nog steeds op straat zien te overleven.
Dank diakenen, dat jullie aandacht en hulp geven aan wat er op straat, bijna op de stoep van de Oude Kerk gebeurt. Dank aan Michel die in zijn oranje hesje –om zijn vroegere lotgenoten te helpen- de moed heeft om te vertellen over het harde leven van de dakloze verslaafden op de Wallen.
Blog van de OudeKerkgemeente: korte, persoonlijk getinte stukken over dingen buiten of binnen de gemeente die belangrijk zijn of opvallen, geschreven op eigen verantwoordelijkheid.
Wil je reageren, meeschrijven, of meer weten over de blog, neem dan contact op met Elisabeth Boiten (muskebiis@gmail.com) of Peter Tomson (pjtomson@xs4all.nl) van de redactie.