het was raar warm…

Op 4 oktober 1992 stortte de LY-1862 van EL AL neer op de flats Groeneveen en Klein Kruitberg in de Bijlmermeer. Daar wordt tot op de dag van vandaag een herdenkingsbijeenkomst gehouden rond ‘De boom die alles zag’. Hier wordt de boom een ziel toegekend en een geheugen. Wij aardwormen zullen nooit weten of ook het majestueuze schepsel ‘de Ulmus’ een ziel had en een geheugen. Eerlijk gezegd denk ik van wel.

Wij, als kerkbezoekers van de Oude kerk hebben maar al te vaak onder het door bladeren prachtig gefilterde licht mogen vertoeven. Haar in volle bloei gezien in het vroege voorjaar (het paasfeest), daarna getooid met een dichte  bladerpracht (de heerlijk warme zomertijd). Dan in de herfst kleurde ze geel (onze adventstijd) en tenslotte stak ze haar kale vingers naar de hemel uit (Allerzielen, Voleindingszondag en koude winterochtenden). Om dan net als in de kerk weer het voorjaar de laten uitbreken en de cyclus opnieuw kon beginnen. Elk jaar hetzelfde, Ieder jaar anders…

Wij die nu leven waren er getuigen van en met ons allen die ons voorgingen. Ulmus heeft het allemaal gezien en het volgende stukje heeft zij mij geschreven toen ik een paar grote stukken van haar hout in de open haard legde. Ik wilde u dit niet onthouden.

‘Ik hield van de zondagmorgen. Net zoals ik van de seizoenen hield. De mensen die de kerk bevolkten kwamen het hele jaar door. In de zomer licht gekleed en in de winter met dikke jassen aan. Huiverend namen ze dan afscheid van elkaar zo rond half een. In de middag. Het was fijn om te zien. Meestal als ze weg waren viel ik in slaap en droomde van verre wouden.

‘Naarmate de jaren vorderden veranderde het  plein. Er werden terrassen onder mijn bladeren neergezet en luidruchtige personen schreeuwden en dronken bier. Dag en nacht. Van de mensen die naar de kerk gingen was niet veel meer over. Ik ben niet goed in schatten van aantallen maar ik denk zo rond de honderd. Er leek wel iets in de lucht te hangen. Niet zelden keek ik verlangend uit naar een stevige regenbui om mijn bladeren schoon te spoelen. Er zat vaak iets kleverigs op. De nachten werden steeds onrustiger en het leek wel of het elke zomer warmer werd. Ik kan daar niet zo goed tegen, en voelde me de laatste tijd wat licht in mijn kruin. Er waren wel nog steeds mooie momenten. Vooral het gelui van de klokken was heerlijk. Als de lucht trilt tril ik mee en voel eeuwige onsterfelijkheid. Het geluid verdwijnt in onbegrijpelijk verre verten. Elke slag opnieuw. Het gaf mij moed en vertrouwen.

‘En dan: een gekke dag. En een fatale nacht. Het was raar warm. Mijn bladeren plakten tegen mijn stam en ik hoorde een hele diepe brom. Eerst dacht ik nog aan een groot schip op het IJ. Die trokken op oudejaarsavond ook allemaal hun toeters open. Een beetje eng die brom. Uit oer ben ik geboren en ik herkende de boze brom van de  dood. Deze brom was het einde. Ik voelde hoe de wind mij greep en mij met alle macht omhoog trok. Ik zette me schrap en de pijn aan mijn wortels was onbeschrijfelijk. Ik huilde en loeide terug maar de wind grijnsde alsof hij genoot van mijn weerstand. Alles draaide om mij heen en ik hoorde de doodsklok drie keer slaan. Deze keer voor mij.  Alles om mij heen werd licht en ik voelde niets meer. Alleen een raar soort warmte…’

(foto PJT)

Wil je reageren, meeschrijven, of meer weten over de blog, neem dan contact op met Elisabeth Boiten (muskebiis@gmail.com) of Peter Tomson (pjtomson@xs4all.nl) van de redactie.