vertrouwde geuren

Het viel me op dat er best wat hulp gebruikt kon worden bij het schoonmaken, speciaal van dat gedeelte dat voor de kerkdiensten gebruikt werd. En omdat ik dan vaker in de kerk kwam, viel het me meer en meer op hoeveel daar te ruiken was, afhankelijk van wat er in de week was gebeurd. Als in het Avonduur (de voorloper van de vespers) de predikant wat rijkelijk met wierook aan de gang was geweest, wat bij sommige cantorijleden op de stembanden sloeg, was dat door de week nog te ruiken. Als er door de week tijdens de restauratie teveel met dieselmachines zonder filter op de uitlaat was gewerkt rook ik dat zondags ook. En als we bezig waren geweest om het houtwerk in de was te zetten was dat natuurlijk naast merkbaar ook ruikbaar.

Met de medewerkers van de algemene dienst bij de stichting maakten we de kerk schoon en kwamen dan echt overal, van kelder tot zolders, binnen en buiten, tot de dakgoten toe. Zo stuitte ik ook op de preekstoel waarvan het houtwerk uitdroogde en ik vroeg of ik die mocht poetsen. De koster, Heimen Westerveld, of misschien zijn vrouw Suze, zeiden dat dat met vloeibare bijenwas moest. Na de preekstoel kwam het hek van de dooptuin aan de beurt, en zo werd allengs al het houtwerk in de was gezet. Steeds meer mensen van de algemene dienst van de Stichting gingen meedoen, tot aan de organist Matteo Imbrumo toe, die meehielp het koor en de misericorden te poetsen. De geur van de bijenwas deed denken aan vroeger, als het meubilair in de was werd gezet. Titia vertelde dat zij na het overlijden van haar moeder het huishouden moest doen, maar daar soms geen zin in had en dan met de spuitbus Pledge rondspoot zodat het leek of er gepoetst was. Bij al dat poetsen werd ik dan soms door bezoekers aangesproken: ze vonden het een lekkere lucht die aan vroeger deed denken.