door Peter Lowie (18 september 2017)
Nadat mijn lieve vrouw en ons gemeentelid Ans Prins was overleden aan kanker kwam ik in een vreemde wereld terecht. Een wereld die ik gelukkig niet kende. We waren 50 jaar samen en alle van tevoren voorstelbare emoties werden mijn deel. Verdriet, woede, onbegrip, verlatenheid en diepe leegte. Ans en ik waren tijdens haar ziekte zeer onder de indruk van het medeleven van u allen. Het deed iedereen pijn en dat was voelbaar. Niet alleen ik maar ook jullie hebben een mens aan de dood verloren.
De eerste keer dat ik het weer kon opbrengen om alleen naar de kerk te gaan zal ik niet gemakkelijk vergeten. Als er iets was dat we samen deden was het wel naar de Oude Kerk gaan. Ans had niet zo’n boodschap aan liturgische hoogstandjes en verantwoorde preken en gebeden. Zij hield van de mensen die net als zij probeerden in God te geloven. Die kom je niet zo vaak meer tegen maar op zondagochtend wel. Ze rookte een sigaretje met Gerrie en Lobke, genoot van Suze, Aline en Petra om zo maar een paar namen te noemen.
Thuis gaat het leven na de begrafenis gewoon door. De vuilnisbak moet woensdagavond aan de weg gezet worden, de krant wordt bezorgd en de vaatwasser leeggeruimd en de was gedaan. De bloemen en de kaarten zijn verdwenen en ik zit alleen aan tafel. Dat had ik nou nooit gedacht! Ik ben vaak bezig Ans uit de wereld te wissen. Dat klinkt raar maar dat voelt echt zo. Facebook, Linked-in, abonnementen op bladen, de zorgverzekering, de Rabobank, haar telefoonabonnement en ga zo maar door. Nu, een half jaar later kom ik nog steeds dingen tegen die ik moet opzeggen. Zo wordt Ans gewist uit het dagelijks leven en weet u wat nou het rare is?
Bij vrijwel elke instantie die ik benader vragen ze om een kopie van de overlijdensakte. Ze geloven me gewoon niet als ik zeg dat ze niet meer bestaat. Ik snap dat wel. Ik geloof het zelf ook niet. Maar er is een slordig, een beetje geel A4 blaadje met de handtekening van de ambtenaar van de burgerlijke stand erop. Dhr. v.d. Busken. Die handtekening heb ik nodig om Ans de wereld uit te wissen. Is dat dan het verschil? Ik kan haar met bewijs de wereld uitwissen maar in ons hart leeft ze voort. Dat valt niet te bewijzen en dat hoeft ook niet. Dat moet je gewoon geloven.
(foto Peter Lowie)
Blog van de OudeKerkgemeente: korte, persoonlijk getinte stukken over dingen buiten of binnen de gemeente die belangrijk zijn of opvallen, geschreven op eigen verantwoordelijkheid.
Wil je reageren, meeschrijven, of meer weten over de blog, neem dan contact op met Elisabeth Boiten (muskebiis@gmail.com) of Peter Tomson (pjtomson@xs4all.nl) van de redactie.