Op weg naar Pasen

door Els van Swol (18 november 2016)

Dat een gemis zo kan verdoven.
Want die wij deelden is er niet.
Hoe zouden wij het licht geloven?

Dat zijn drie regels uit het gedicht ‘Ikoon van Pasen’ van Sytze de Vries, dat voor op de liturgie van Paasmorgen 2002 in de Oude Kerk stond afgedrukt. Nog nooit heeft de Paascyclus mij zóveel gedaan als toen, in dat jaar. Mijn vader was kort ervoor overleden en alles werd overschaduwd door het gemis. Maar ik werd ook opgetild door de intense eenvoud van de diensten en het geloof dat daaruit sprak:

Even dacht ik dat de Protestantse Kerk Nederland (PKN) in het rapport Kerk 2025 met de omschrijving ‘back to basics’ bedoelde dat de liturgie best van zulke extra’s zou mogen worden ontdaan. En mijn aandacht was getrokken. Maar laat de PKN dat nu helemaal niet bedoelen: die oefening om bij de eenvoud uit te komen slaat, lees ik in het rapport zelf, op de organisatie en de orde (lees: kerkorde) van het instituut! En daar heb ik het hier niet over.

Met één ding uit het rapport ben ik het echter hartgrondig eens: ‘Belangrijk is dat hier het gesprek over wordt gevoerd.’ En dan bedoel ik vooral over zoiets als de manier waarop de Paascyclus vorm heeft gekregen, iets dat ons allemaal op wat voor manier dan ook raakt, al dan niet iets (meer) te zeggen heeft. Om samen te ontdekken waarom je je wel of niet in een bepaalde setting van een dienst thuisvoelt.