Doodsklok

Alles was klaar voor vertrek maar het beeld fixeerde. Er gebeurde niets meer. De auto reed niet weg, de klok hield niet op met luiden de kijkers liepen niet verder en de tijd veranderde niet meer. Je kan van de dood zeggen wat je wil maar hij heeft ook zo zijn mooie kanten. Aziaten, Europeanen, Amerikanen, Afrikanen, nette en onnette dames en heren, kerkmensen, mensen van stad en land, kortom iedereen die erbij stond keek er naar. Mijn foto-ogen scanden razendsnel de gezichten van de omstanders. Iedereen voelde het: De koude wind van de dood. Onontkoombaar voor ieder individu. Dat was de boodschap van de klok. De klok die Vrijheid heet en die overal binnenrolt. Omstanders wisten het, wij weten het en we weten het van elkaar. Eens ben ik het.  De klok wacht al 457 jaar geduldig wanneer ze mag luiden. Soms voor de dood, soms voor de opstanding maar meestal doodgewoon op zondagmorgen als de eredienst gevierd wordt.

Tegenwoordig staat op zondagmorgen de deur op een kier en als je geluk hebt zie je diezelfde groep mensen in die meelzakken weer terug. Maar als ze die uittrekken blijken het doodgewone mensen zijn die zich tijdelijk in een overall hebben gehesen om te werken in de wijngaard van de Heer. Hun welluidende klanken doen denken aan de onverzettelijkheid van de grote klok. Het liefst hangen ze hun tekst er aan. Als je Vrijheid aan de Grote Klok hangt kan de deur niet dicht blijven.

Blog van de OudeKerkgemeente: korte, persoonlijk getinte stukken over dingen buiten of binnen de gemeente die belangrijk zijn of opvallen, geschreven op eigen verantwoordelijkheid.