wind in de zeilen

door Peter Lowie

Een van de gekke dingen van de huidige pandemie is dat je er enerzijds enorm genoeg van hebt vooral omdat het bijna nergens anders meer over gaat, terwijl je er aan andere kant  vrijwel alles over wilt lezen en volgen via de media. Veel wijzer word je er niet altijd van. Het probleem  van  de deskundigen die ons voorlichten is  dat ieder op zijn eigen wijze de beschikbare informatie interpreteert. Zegt de een: ‘Er komt een tweede golf, die nog veel erger wordt.’ Zegt de ander: ‘Ik denk niet dat er een tweede golf komt, we raken als maatschappij steeds beter ingespeeld op het virus dat derhalve veel minder kans gaat krijgen.’ Of: ‘We hebben in het najaar een probaat vaccin,’ tegenover ‘Het kan wel twee jaar duren voordat er een virus is.’ Enzovoort. Toch zijn het  allemaal deskundigen die elkaar soms zelfs tegenspreken… Professor Boeles, ooit decaan van de faculteit geneeskunde zei het altijd zo: ‘Voorspellen is moeilijk, zeker als het om de toekomst gaat.’
Het gevaar ligt op de loer dat je door een ongewisse toekomst het verleden gaat idealiseren. Ik moest daaraan denken toen ik een stapeltje avondmaal servetten gestreken in de linnenkast zag liggen. Als diaken neem je na de zondagse dienst de servetten mee naar huis, wast en strijkt die en legt ze klaar voor de volgende ronde. Elke diaken heeft een eigen servettensetje. Ze liggen daar  nu al weken te wachten om opnieuw te worden bevlekt met de wijn van het Koninkrijk.

Ik was met mijn nichtje van 18 en haar vriendin aan het zeilen op de Loosdrechtse plassen. De lucht was prachtig getekend met witte wolken en er stond een rustig briesje. Heerlijk zeilweer om met een glas witte wijn ontspannen om je heen te kijken. ‘Wat een mooie lucht he?’ zei een van de meisjes. Prachtig gewoon. Jij gaat naar de kerk toch?’  ‘Nou ja, nu even niet.’ ‘Nee maar gewoonlijk?’ ‘Ja liefst wel.’ ‘Geloof jij nou echt dat Jezus op een wolk naar de hemel is opgestegen?’ ‘Nou’, zei ik, ‘de wolken zijn er mooi genoeg voor.’ Ik betrapte me op zo’n ontwijkend christelijk antwoord waar niemand iets aan heeft.

Het woord hardcore bracht mij op een idee. ‘Zijn jullie wel eens op Lowlands geweest? Of een ander festival?’ Ja zeker, dat waren ze. Super en wat jammer dat het dit jaar niet door kan gaan. Ze hadden al kaartjes voor veel geld gekocht. ‘Wat is er zo super aan dat festival?’ vroeg ik. ‘Nou, de optredens van de verschillende bandjes, het slapen in een tentje en een heerlijk festivalgevoel. Je bent met z’n allen een en de sfeer onderling is echt super.’ ‘Kijk’, zei ik, ‘dat is nou wat de kerk met pinksteren viert. Als er op een festival een band optreedt zingen en dansen de festivalgangers met elkaar. Je hebt het gevoel dat je allemaal een bent. En als je in je tentje ligt ’s avonds, heb je het er nog over. De volgende dag gebeurt hetzelfde en het gevoel blijft bij je. Nou, zei ik, zoiets gebeurt ook met pinksteren in de kerk. Er gebeurt iets waardoor je vervuld raakt , een saamhorigheidsgevoel waardoor je elkaar beter begrijpt en dat gevoel blijft dan ook bij je. De heilige geest is dus een soort gevoel en is inspirerend voor wat je doet of denkt.’ ‘Ah, nou snap ik het beter, maar het blijft een bizar verhaal.’ Tja, dat komt omdat de bijbel gedeeltelijk een sprookjesboek is.
We namen een slokje van de witte wijn en dobberden verder.

Blog van de OudeKerkgemeente: korte, persoonlijk getinte stukken over dingen buiten of binnen de gemeente die belangrijk zijn of opvallen, geschreven op eigen verantwoordelijkheid.