zolang wij ademhalen

In 1983 stelde de Cantorij  qua omvang niet zo heel veel voor. Het was een klein clubje trouwe kerkgangers die graag de gemeentezang ondersteunde en waar dat mogelijk was ook een liturgische bijdrage leverden. Een keer per drie weken stond de Cantorij ingeroosterd en zongen we een psalm van Sweelinck. Na de lezing uit het evangelie werd steevast het Vogelmotet gezongen waarbij de gelezen woorden door hem op toon waren gezet. Echt simpel waren de motetten niet en ik vond ze ook niet zo mooi maar het was wel echte gebruiksmuziek. Wars van allerlei franjes werd de tekst muzikaal uitgebeeld. Willem noemde zichzelf ‘de notenboer uit Weesp’, waar hij geboren was.
Hij had behalve een geheel eigen stijl van componeren ook een geheel eigen jargon en methode de zangers te inspireren. U zult daar nog van lezen in dit stukje. Dirigeren kon hij niet. Hij sloeg maar een beetje de maat maar het was voor ons van groot belang dat hij dit deed. We hadden maar twee, soms drie repetities om te studeren en meestal ging het  bij de uitvoering met twee wielen door de bocht. ‘Ze moeten het net kennen’, zei Willem tegen mij, ‘anders wordt het gezapig.’ Als hij dan de laatste maat geslagen had vouwde hij zijn handen voor z’n buik en stak heel voorzichtig zijn rechterduim op.  Als dat gebeurde (en dat was zeker niet altijd) wisten we dat het goed gegaan was.
Dominee  van Beusekom werd opgevolgd door Sytze de Vries die overigens inmiddels lid was geworden van de Sweelinck.. Als hij dan gepreekt had voegde hij zich snel bij de cantorij. De ‘zingende dominee’.

Woensdag na woensdag ging ik naar de kerk en voelde me heerlijk tussen al die zangers. Er waren erbij die wel heel erg hun best deden. We zaten eens op een regenachtige novemberavond een beetje onderuitgezakt te repeteren. Een van de sopranen vroeg aan Willem of het misschien beter was als we zouden gaan staan bij het zingen. Willem ergerde zich zichtbaar aan deze suggestie en zei: ‘Je moet gewoon goed zingen! Dan maakt het niet uit of je zit of staat. Ik heb een operazangeres gezien die met een halve kip in haar mond onder de tafel lag terwijl ze een prachtige aria ten gehore bracht!’ Wij hadden kleine pretjes. Als er bijvoorbeeld een motet gezongen werd met de tekst: ‘Wat brengt een mens het zwoegen op? Een hand gevuld met lucht!’, dan zongen wij steevast: ‘een hond gevuld met lucht!’ Niemand die het merkte maar dat soort dingen vonden we enig! Heel ernstig rare dingen zingen is leuk hoor!

U komt zondags naar de kerk en tot aan de dag van vandaag mogen we ons gelukkig prijzen, of beter:  gezegend weten met de aanwezigheid van de Sweelinck Cantorij. Na Willem Vogel een fantastische periode met Christiaan Winter en nu met Herman. Ik heb jaren en jaren meegezongen en ik spreek dan uit recht uit het hart als ik zeg dat het echt niet altijd meevalt om lid te zijn. Woensdag na woensdag naar de kerk, sommige leden komen van ver weg. Woensdagavond door weer en wind, donkere regenachtige novemberavonden ijskoude februari avonden. Avonden die geweldig zijn en avonden vol spanning en valse noten die je zo weer zou willen vergeten. En toch zijn alle avonden zeer de moeite waard. Hoe moe je ook aan de repetitie begint, je knapt er altijd van op om met elkaar te zingen. En dan, op zondagmorgen, gebeurt het. Ik hoef u niet uit te leggen wat er gebeurt. Maar het gebeurt:

Wil je reageren, meeschrijven, of meer weten over de blog, neem dan contact op met Elisabeth Boiten (muskebiis@gmail.com) of Peter Tomson (pjtomson@xs4all.nl) van de redactie.