door Peter Lowie
Een van de gekke dingen van de huidige pandemie is dat je er enerzijds enorm genoeg van hebt vooral omdat het bijna nergens anders meer over gaat, terwijl je er aan andere kant vrijwel alles over wilt lezen en volgen via de media. Veel wijzer word je er niet altijd van. Het probleem van de deskundigen die ons voorlichten is dat ieder op zijn eigen wijze de beschikbare informatie interpreteert. Zegt de een: ‘Er komt een tweede golf, die nog veel erger wordt.’ Zegt de ander: ‘Ik denk niet dat er een tweede golf komt, we raken als maatschappij steeds beter ingespeeld op het virus dat derhalve veel minder kans gaat krijgen.’ Of: ‘We hebben in het najaar een probaat vaccin,’ tegenover ‘Het kan wel twee jaar duren voordat er een virus is.’ Enzovoort. Toch zijn het allemaal deskundigen die elkaar soms zelfs tegenspreken… Professor Boeles, ooit decaan van de faculteit geneeskunde zei het altijd zo: ‘Voorspellen is moeilijk, zeker als het om de toekomst gaat.’
Het gevaar ligt op de loer dat je door een ongewisse toekomst het verleden gaat idealiseren. Ik moest daaraan denken toen ik een stapeltje avondmaal servetten gestreken in de linnenkast zag liggen. Als diaken neem je na de zondagse dienst de servetten mee naar huis, wast en strijkt die en legt ze klaar voor de volgende ronde. Elke diaken heeft een eigen servettensetje. Ze liggen daar nu al weken te wachten om opnieuw te worden bevlekt met de wijn van het Koninkrijk.
Het lijkt een eeuwigheid geleden dat we samen de beker konden heffen, maar eigenlijk zijn het niet meer dan zo’n 10 zondagen. Wat is dat op een mensenleven? Wat geduld hebben is niet zo gek en wie weet hoe louterend het is als je een (opgelegde) kerkvakantie wordt toebedeeld. Daarbij komt dat we via de website nog regelmatig geluiden horen vanuit de Oude kerk. Geluiden van deskundigen waar door de interpretatie van het gelezen woord en gekozen muziek ons een licht voor de voeten wordt geboden. Dus toen ik die servetten zag liggen en een stukje voor het blog wilde schrijven dacht ik: ‘Als het maar niet weer over die verrekte corona gaat.’ En ziehier wat er van geworden is. Gaat het toch weer over de gevolgen van het virus en het gemis van datgene wat gewoon was.
Maar wat missen we nou eigenlijk als de kerkdeuren gesloten blijven. God? Nou God is liefde dus dat hoeven we niet te missen omdat de liefde ook buiten de kerk te vinden is en soms verassend zichtbaar wordt tijdens deze crisis. Jezus dan? Nou nee, we weten dat hij de zoon der liefde is en Hij nodigt ons uit hem te volgen. Als we dat al deden laat het virus dat ongemoeid en als we het niet deden doet een gesloten kerk er ook niet toe. Wat missen we dan wel? Ik wist het niet.
Ik was met mijn nichtje van 18 en haar vriendin aan het zeilen op de Loosdrechtse plassen. De lucht was prachtig getekend met witte wolken en er stond een rustig briesje. Heerlijk zeilweer om met een glas witte wijn ontspannen om je heen te kijken. ‘Wat een mooie lucht he?’ zei een van de meisjes. Prachtig gewoon. Jij gaat naar de kerk toch?’ ‘Nou ja, nu even niet.’ ‘Nee maar gewoonlijk?’ ‘Ja liefst wel.’ ‘Geloof jij nou echt dat Jezus op een wolk naar de hemel is opgestegen?’ ‘Nou’, zei ik, ‘de wolken zijn er mooi genoeg voor.’ Ik betrapte me op zo’n ontwijkend christelijk antwoord waar niemand iets aan heeft.
Dus ik zei er direct achteraan dat ik niet geloofde dat Jezus op een wolk ten hemel is gevaren. ‘Waarom staat dat dan in de bijbel?’ Tja, omdat het gedeeltelijk ook een sprookjesboek is. ‘Wat is Pinksteren eigenlijk?’ vroeg Frida, het vriendinnetje van Sophie. ‘Dat is de uitstorting van de heilige geest.’ ‘Pardon? Leg eens uit.’ Ik begon het pinksterverhaal te vertellen en de ogen van de meisjes werden na iedere zin holler. Ik hoorde mezelf een onmogelijk verhaal vertellen over tongen van vuur en spraak. Eerlijk gezegd voelde ik me behoorlijk bezwaard. ‘Het is een zeer hardcore Christelijk feest’, probeerde ik in tienertaal.
Het woord hardcore bracht mij op een idee. ‘Zijn jullie wel eens op Lowlands geweest? Of een ander festival?’ Ja zeker, dat waren ze. Super en wat jammer dat het dit jaar niet door kan gaan. Ze hadden al kaartjes voor veel geld gekocht. ‘Wat is er zo super aan dat festival?’ vroeg ik. ‘Nou, de optredens van de verschillende bandjes, het slapen in een tentje en een heerlijk festivalgevoel. Je bent met z’n allen een en de sfeer onderling is echt super.’ ‘Kijk’, zei ik, ‘dat is nou wat de kerk met pinksteren viert. Als er op een festival een band optreedt zingen en dansen de festivalgangers met elkaar. Je hebt het gevoel dat je allemaal een bent. En als je in je tentje ligt ’s avonds, heb je het er nog over. De volgende dag gebeurt hetzelfde en het gevoel blijft bij je. Nou, zei ik, zoiets gebeurt ook met pinksteren in de kerk. Er gebeurt iets waardoor je vervuld raakt , een saamhorigheidsgevoel waardoor je elkaar beter begrijpt en dat gevoel blijft dan ook bij je. De heilige geest is dus een soort gevoel en is inspirerend voor wat je doet of denkt.’ ‘Ah, nou snap ik het beter, maar het blijft een bizar verhaal.’ Tja, dat komt omdat de bijbel gedeeltelijk een sprookjesboek is.
We namen een slokje van de witte wijn en dobberden verder.
Ineens wist ik wat ik miste nu ik tijdelijk niet naar de kerk kan gaan. Ik mis de heilige geest! Dat is een hele rare jongen die, zoals dat bij een geest hoort, zo op de vlucht is. Weg, een spook! En dan ineens is hij er weer. Maar waar de heilige geest absoluut niet tegen kan is angst. Zodra wij niet meer samenkomen om hem te dienen is zijn aanwezigheid nauwelijks meer voelbaar… Hij heeft ons en de kerk nodig om ons samen te binden. Alleen lukt het niet. ‘Maximaal drie personen’, zegt men ons. Is dat niet veel te weinig? Want waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar ben Ik in het midden van hen. Er is niet gezegd dat wij in de naam van Christus met maximaal drie vergaderd mogen zijn; wij worden hiertoe beperkt door de angst voor besmetting met het Corona virus.
Van beperkingen heeft de heilige geest niet terug maar vergis je niet. De geest blijft vaardig over ons en zodra het weer kan laat hij opnieuw van zich horen. Hij heeft echter wel ruimten nodig om tot ons te komen. Ruimte in onze hoofden en ruimte in de kerk waar wij samenkomen met geloof, hoop en liefde. Met pauken, zang, en snarenspel. Want daar voelt hij zich thuis. U toch ook? Wij wachten op de morgen al vijftig dagen lang. En ik hoor in gedachten van Johann Sebastian Bach: ‘Erschallet, ihr Lieder, erklinget, ihr Saiten!’ (BWV 172).
Blog van de OudeKerkgemeente: korte, persoonlijk getinte stukken over dingen buiten of binnen de gemeente die belangrijk zijn of opvallen, geschreven op eigen verantwoordelijkheid.
Stuur reacties of inzendingen naar de redactie van de website: Elisabeth Boiten (muskebiis@gmail.com), Peter Lowie (p.lowie@upcmail.nl), Peter Tomson (pjtomson@xs4all.nl).