Als directeur van de Oude Kerk en predikant van de Oudekerkgemeente zien wij dagelijks de sporen van een lange geschiedenis van uitsluiting door de kerk. Ooit was er geen plaats voor het volk in het hoogkoor en in de zestiende eeuw werden de Rooms katholieken hardhandig uit de kerk verdreven. De sporen van de beeldenstorm zijn nog steeds zichtbaar, evenals die van de koloniale geschiedenis. Angst voor de vreemde ander is van alle tijden. Het geweld dat het veroorzaakte en de schade die het mensen toebracht zijn in veel opzichten nog steeds voelbaar op een plaats als deze.
Tegelijk zijn in de Oude Kerk evengoed mensen opgevangen, is er aan vreemdelingen onderdak geboden, zijn vluchtelingen beschermd en huwelijken tussen mannen en mannen, vrouwen en vrouwen en mannen en vrouwen gezegend.
Het is de spanning tussen deze uitersten die de Oude Kerk als pars pro toto voor onze maatschappij maken. Conflicten en tegenstellingen zijn van alle tijden. In de Oude Kerk bestaan ze naast en met elkaar, niet alleen in de geschiedenis maar ook vandaag, net als in heel onze diverse samenleving. Wat wij nodig hebben om daarin een weg te vinden is ontmoeting en gesprek in plaats van het poneren van stellingen of het publiceren van verklaringen. Dat laatste stimuleert angst, discriminatie en uiteindelijk geweld. Om die reden wordt ‘de verklaring van Nashville’ zowel vanuit de Oudekerkgemeente als de Oude Kerk met verve verworpen. Dit is niet meer van deze tijd!
Jessa van der Vaart, predikant Oudekerkgemeente
Jacqueline Grandjean, directeur bestuurder Oude Kerk, Amsterdam