Afgelopen maandag is Suze Westerveld overleden. Ze is 89 jaar geworden. Samen met haar man Heijmen is ze van 1958 tot 1985 koster geweest van de Oude Kerk. En dat is al de jaren daarna eigenlijk ook gebleven. Niet voor het praktische werk, maar wel voor de praktische kennis en de elementaire verbondenheid, met het gebouw en met de mensen die daarin kwamen, zowel van de zondagse gemeente als van de stichting door de week. Hoe groot het gebouw was wist ze beter dan de meeste anderen – ze heeft het meer dan eens al poetsend op de knieën ondervonden. ‘En toch omarmt het je’, zei ze twintig jaar later nog, bijna even verbaasd als wie het hoorde.
Geboren en getogen in de brede Amsterdamse hervormde gemeente heeft ze ook de snelle afbraak daarvan met name in de zeventiger jaren meegemaakt. Maar de open en vrije vroomheid ervan heeft ze altijd behouden. Niet alleen in de kerk. Ook in deze rosse buurt hebben Heijmen en zij met hun opgroeiende kinderen altijd met plezier gewoond, gezegend met een goed ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel en zelfrespect, maar ook gevoel voor verhoudingen en zonder te oordelen. Misschien hing de eigen plek die ze in deze hoogst bijzondere buurt hadden verworven, ook wel samen met het hoogst bijzondere werk dat ze er zo lang hebben gedaan.
Ook in de kerkelijke gemeente is ze met haar man in al die jaren een stabiele factor geweest, open voor alle veranderingen, maar zonder zichzelf te verliezen. Trouw aan mensen heeft het altijd gewonnen van welke leer dan ook.
In 2009 overleed na lange jaren van gedeelde liefde en zorg haar man. Om hem is ze blijven rouwen. Dat ze uiteindelijk niet bij de Oude Kerk kon blijven wonen, maakte het verdriet nog groter. Zo bezien is haar dood ook een bevrijding. Maar meer nog gedenken we haar leven, om al wat ze heeft gedaan en wie ze is geweest. Voor mij is zij een van die engelen die laten zien hoe God deze wereld regeert: niet door te heersen maar door te dienen. Haar gedenken is ons tot zegen.
Eddy Reefhuis