barmhartigheid: geven en ontvangen

Het woord ‘barmhartigheid’ roept al snel iets op dat in de sfeer van liefdadigheid zit. Daar horen organisaties bij en hulpverleners, acties en contributies. Er zijn hulpgevers en hulpbehoevenden, welvarenden en armen, sterken en zwakken. Als je moet kiezen, dan sta je natuurlijk liever in de schoenen van degene die barmhartigheid doet dan van degene die het ontvangt. Liever welvarend dan arm, liever sterk dan zwak. En dat maakt het ongemakkelijk. Want het gaat al snel over gescheiden werelden, over ongelijkwaardigheid. En dat staat een echte ontmoeting in de weg.

Zou het helpen om op een andere manier naar barmhartigheid te kijken? Dat barmhartigheid iets is dat ieder mens nodig heeft in zijn of haar persoonlijk leven? En zou dat iets uitmaken om ook barmhartig te kunnen zijn? Misschien wel om barmhartigheid te kunnen ontvangen?